elektromagnetyczny układ
Encyklopedia PWN
dziedzina techniki zajmująca się detekcją i wizualizacją promieniowania podczerwonego (rzadziej mikrofal) emitowanego przez obiekty.
fiz. zmniejszanie się amplitudy drgań swobodnych w układzie drgającym (mech., akust., elektr.), wywołane rozpraszaniem energii;
astronomia
nauka przyrodnicza, której przedmiotem badań są ciała niebieskie, ich rozkład i ruchy w przestrzeni, pochodzenie, budowa oraz ewolucja, a także Wszechświat jako całość.
[gr. ástron ‘gwiazda’, nómos ‘prawo’],
diatermia
początkowo metoda leczn. polegająca na nagrzewaniu ciała za pomocą fal elektromagnetycznych o częst. radiowych, obecnie termin określający także generatory tych fal (stosowane w medycynie od 1928).
[gr. diá ‘przez’, thérmē ‘gorąco’],
energia
podstawowa wielkość fizyczna charakteryzująca w sposób ilościowy układ materialny, określająca ruch jego składników oraz ich wzajemne oddziaływanie;
[gr. enérgeia ‘działanie’],
urządzenie do zatrzymania, utrzymywania w stałym położeniu lub regulacji prędkości układu napędowego; h. sprzęga człon ruchomy (hamowany, najczęściej o ruchu obrotowym) z nieruchomym, związanym z podstawą lub korpusem maszyny.
